In Memoriam – Ad van de Ven

18 december 1947 – 13 september 2025

Op 13 september is ons zeer gewaardeerde clublid Ad van de Ven overleden. De volleybalsport én volleybalclub Unitas waren voor Ad heel belangrijk. volleybal was zijn grote passie. Van de bijna 60 jaar dat onze volleybalclub bestaat is Ad ongeveer 55 jaar lid geweest. Hij heeft heel lang als speler van zowel Heren 1 als Heren 2 gevolleybald en daarnaast heel veel teams getraind. Ook in onze volleybalregio kent men Ad goed. Als trainer en coach is hij ook bij andere verenigingen actief geweest, onder andere bij TFC in Odiliapeel, Havoc in Haps, Activia in Sintunnis en Avance in Sambeek.

Toen zijn eigen team stopte met competitievolleybal, ging de groep verder als de huidige trainingsgroep VC Kremmig, op de vrijdagavond. Ook toen had Ad als teamgenoot én trainer een grote rol. En trainingen verzorgen deed hij nog steeds met evenveel toewijding, ook al speelde men geen competitie meer. De trainingen waren gevarieerd, hij bedacht boeiende oefeningen en speurde het internet af zich te verdiepen in de laatste ontwikkelingen van het volleybal. Sterker nog; ook toen de Kremmigers al boven de 60 waren deed hij nog steeds pogingen om ze een betere techniek aan te leren!

Met Unitas gingen we tientallen jaren aan het einde van het seizoen naar het volleybalweekend in Budel. Ad was lange tijd mede-organisator van het Unitas-kampement; dat moest dus piekfijn in orde zijn. Alles regelde hij; de opstelling van de tenten, de koeling van drank en BBQ-vlees, en ook de overheerlijke salades. Ook zag hij er tijdens het toernooi op toe dat iedereen – vooral de jeugdige Unitassers – mee hielp én het terrein netjes hield. Hij hield van orde en netheid en bracht dat ook over op onze jonge leden.

Ook bij het volleybaltoernooi dat Unitas zelf organiseerde was Ad verantwoordelijk voor de catering. En ook dat was altijd piekfijn in orde.

Toen zijn echtgenote Ida in 2007 overleed viel er heel veel voor hem weg en gelukkig kon de volleybalsport en alles wat daar bij hoorde deels wat aandacht afleiden van dat grote verdriet. Maar het werd nog zwaarder voor Ad toen hij zelf enkele jaren geleden ziek werd en daardoor steeds meer moest inleveren. Het zelf meedoen tijdens de trainingen werd steeds lastiger voor hem. En ook het overbrengen van de trainingsoefeningen ging langzaamaan steeds moeizamer ging. Totdat het eind 2024 echt niet meer ging en hij stopte als trainer van VC Kremmig.

Maar ook al was hij er niet meer bij, hij hóórde er nog wel bij. Ad maakte vanaf het begin deel uit van VC Kremmig en zal daar altijd een belangrijk deel van blijven.

In het lied ‘Testament’ zingt Bram Vermeulen:

Als ik dood ben, treur maar niet
ik ben niet echt dood, moet je weten
het is mijn lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

De mannen van VC Kremmig – én alle andere Unitassers die hem goed gekend hebben – zullen Ad nooit vergeten en zijn verhalen blijven vertellen. Over de feesten die hij verzorgde, zijn streven naar perfectie, zijn gezelligheid, zijn gulle lach, zijn eeuwige gehamer op techniek en nog veel meer.

Rust zacht Ad, bedankt voor alles!